Vaandel
De week begon meteen met een triest gebeuren, een ongeval bij het aanbrengen van een brugklep in Alphen. Diverse huizen werden vernield en er waren ook behoorlijk wat slachtoffers te betreuren. In het gebeuren heeft ook Hoogvliet een link, al is die bescheiden. Peinemann in Hoogvliet leverde de kranen en is ongetwijfeld niet blij met dit zware ongeval.
Ik ben regelmatig op de open dagen geweest van Peinemann en kan zeggen dat ik zelden zo’n goed geoliede machine heb gezien als het bedrijf van deze kraanleverancier. De grote zorg, nazorg en accuratesse alsmede de veiligheidsvoorschriften, zie je zelden elders beter dan bij dit bedrijf. Wie ooit met zo’n kraan een keer omhoog is geweest heeft ervaren hoe men over veiligheid denkt, dat gaat voor op alles.
Vooral de materialen, de kranen dus, verkeren in een perfecte staat en een roestig schroefje zul je nooit aantreffen. Het is daarom best zuur dat juist met hun materiaal dit ongeval heeft plaatsgevonden. Maar goed, verder onderzoek zal de oorzaak moeten aanwijzen. Soms gaan dingen mis, niet alleen met kranen maar ook wel eens met doodgewone dingen die ineens niet meer doodgewoon zijn. Ik hoor het iemand van een politieke partij, die de leefbaarheid hoog in het vaandel heeft staan, nog zeggen: ‘Bij een grote stad horen heeft enorme voordelen’.
Hoewel ik zelf eerder de voordelen zie van een kleine stad of dorp heb ik geprobeerd om zijn woorden in de praktijk terug te vinden. Toen Hoogvliet, niet eens zo heel lang geleden, een deelgemeente was met een eigen bestuur en bescheiden zak geld voor de bekende ditjes en datjes, kon er veel en ook vooral sneller. Ik geef toe dat je wel eens twee bezoeken moest brengen aan de deelgemeentesecretarie voordat je bereikt had wat je wilde, maar het werkte wel!
Je had ook maar één gebouw en geen muren vol met lege kastjes die je allemaal zonder enig succes moet bezoeken. Van het kastje naar de muur en weer terug naar af, meer is het ‘bestuur’ over Hoogvliet niet meer. Alles mag en kan, mits het mogelijk is, dat is het motto. Vrijwel niks is meer mogelijk dus kan en mag er ook niets meer.
Bewoners die klagen over overlast van verkeer kunnen overal klagen, dat is niet verboden, maar ze klagen bijna letterlijk tegen een Klaagmuur, een muur die niets terug zegt laat staan problemen oplost. De politie bestudeerd de kwestie nog eens, het gebiedsbestuur kan niks doen, Buurt Bestuurt is niet te bereiken en onvindbaar, een politicus aanspreken is net zo moeilijk als een haai vangen in het zilvermeertje.
En ja natuurlijk kun je melding van het euvel maken op de Coolsingel, even over de Zwaan scheuren, geld storten in een parkeergeld slurpmachine en dan nog een stukje lopen naar een markant gebouw vol ‘ijverige’ ambtenaren die jouw probleem als peanuts beschouwen, de parkeerinkomsten zijn uiteindelijk veel belangrijker.
Hoe groter hoe logger, het ambtelijk apparaat van Rotterdam kun je vergelijken met een bonk gietijzer, niet van z’n plek te krijgen en meer dan wat roest valt er niet af. Toch blijf ik hopen dat het eens beter gaat worden, want ooit won de kleine David van de tienmaal grotere Goliath.
Groot is vaak kwetsbaarder dan klein zijn. Misschien dat ooit de voornoemde politieke partij het vaandel strijkt, ik pak het daarna graag voor ze in.
Reacties: jk@ hoogvliet.org
