Zucht, een brug
Omdat toch iedereen het er al over heeft doe ik het ook maar, je moet uiteindelijk zoveel mogelijk meeliften op successen.
De brug der zuchten, die over de Oude Maas van Hoogvliet naar Spijkenisse gaat, althans als hij er zin in heeft. Een brug vol verrassingen, een uitdaging voor mensen die gek zijn op onzekerheden, je weet nooit of je ooit weer thuis komt als je er overheen gaat.
Een brug gebouwd met overbodige onderdelen van de Moerdijkbrug, die ooit de verbinding vormde met carnavalsland en de beschaving. Op zich wel goed, recyclen was ook toen al een soort modewoord. Alleen jammer dat men het mooie tractiesysteem van de bekende ‘Hef’ in Rotterdam, dat ligt een eind verderop onder de rook van Hoogvliet, niet overnam.
Christiaan Huygens, die ergens in 1660 al een precisie-uurwerk maakte en talrijke andere perfect werkende mechanische werktuigen, zou zich dood schamen voor zijn opvolgers, wat hij overigens ook in 1695 daadwerkelijk deed.
Na 12 jaar vliegen door het heelal en dan vervolgens perfect op de uitgekozen plaats landen is geen probleem, maar acht draadjes vertellen dat ze gezamenlijk op moeten trekken is kennelijk meer dan hogere wiskunde.
De Spijkenisser brug is een doodnormale tractiebrug en het principe is al zo oud als de eerste lift en kan zowel op de ouderwetse conventionele manier worden geregeld, als met moderne technieken met toeters en bellen en vooral computers. De oude systemen werkten wat langzamer maar wel altijd, de computer doet het sneller maar faalt vaker, tja, het is maar wat je kiest.
Vergelijk het met een oude handkar, die loopt over 200 jaar nog soepel, een moderne auto laat het na 10 jaar al afweten.
Bij de Spijkenisser brug heeft men enkele jaren geleden de bruggenwachter ook al vervangen door een computer, dus is het hele zooitje afhankelijk van sensoren, camera’s en internet. Maar misschien moet de oude pont maar weer terugkomen, schipper ahoy en daar is hij, werkt altijd, wel niet zo snel, maar je komt wel waar je wil zijn.
Natuurlijk moet er iets gebeuren, zo kan het niet langer. De brug is feitelijk al achterhaald, toen hij er werd neergekwakt voldeed hij nog wel eventjes, maar ondertussen wonen er tien keer zoveel mensen aan beide zijden. Hij is te smal, te laag en te vaak kapot.
Ik vind het derhalve ook bezopen dat men eerst de Botlekbrug vervangt en als het kalf bijna is verdronken eens van gedachten gaat wisselen over de drukste brug in de regio. Met wat geluk komt er over tien jaar een plan uit de grijze hersencellen van de ‘denkers’ en weer tien jaar later komt er dan een nieuwe brug of tunnel, die dan na tien jaar weer te klein blijkt.
Vooral bij calamiteiten, zoals een plofje in de Botlek of een acute medische noodsituatie, kan in de huidige situatie tot een catastrofe leiden. De Oude Maas dempen zou ook een mogelijkheid zijn, maar ja, dan zitten we weer met die schuiten die niet verder kunnen, het is ook altijd wat!
Een tijdelijke oplossing die snel en goedkoop is zal er niet zijn, alleen het denken van de verantwoordelijke ambtenaren kost al een vermogen en daarnaast ook heel veel tijd.
Maar misschien gewoon de bruggenwachter terug in z’n huisje, samen met twee monteurs en een grote bak met onderdelen, moet kunnen.
Een Senseo en een plee er in en hoppa, de brug kan niks meer gebeuren.
Reacties: jk@ hoogvliet.org
