Nieuw leven
Ik kijk niet zoveel naar de tv, hooguit het journaal en wat doorgedraaide werelden en late Tan op die Luxemburgse zender. Maar afgelopen week bleven we even een poosje langer hangen voor het scherm, wat allang geen scherm meer is maar een bak vol ‘ledjes’.
Ik heb met ontroering gekeken naar een documentaire over Andre Hazes en daarna van Ramses Shaffy, die op een van de omroepen werden uitgezonden. Met soms natte ogen heb ik Andre gevolgd en gezien hoe een glorietijd veranderde in afzien, gepaard gaand met woede, agressie en veel verdriet. Een man die knokte om dát te kunnen blijven doen wat z’n passie was; zingen.
Een kortsluiting tussen wat hij wilde en wat hij niet kon laten, artiest zijn of overmatig drinken en roken, die keus kon hij niet meer maken, daar was hij al te ver voor heen. Eigenlijk was Andre al van de wereld voordat hij overleed, zijn verdriet en knokken tackelden een beer van een vent, hij heeft zijn ding niet kunnen volbrengen.
Met Ramses was het niet veel anders, zijn eigenzinnige, maar wel respectabele karakter verhinderde hem om het leven, waar menigeen naar verlangt op te pakken, hij koos voor eenzaamheid zonder het te willen, hij schreeuwde om hulp en een partner, maar duwde daarnaast alle hulp weg, het noodlot kon niet uitblijven, hij ging heen, zonder dikke bankrekening maar liet wel de gedachte bij velen achter aan een zeer groot man, een man die emoties geen plekje gaf maar ze de vrije loop liet. Twee mensen die het tij wellicht hadden kunnen keren en met hun grote kwaliteiten de wereld nog lang zouden kunnen verwennen, twee verspeelde kansen die ze niet konden maar wel wilden aangrijpen en het toch niet deden.
Toen ik dit zo had gezien reflecteerde ik dat op mezelf, ik heb ook ooit een stap moeten zetten richting af. In mijn vorige beroep zou ik nooit meer kunnen werken, een wereld donderde ineen en ik begon steeds meer op Hazes te lijken, ik zwom in zelfmedelijden en boosheid om dat wat ik niet meer kon. Gelukkig heeft mijn Jootje me laten zien dat er geen leven stopte maar een ander leven was ontstaan, ik had een nieuw leven!
Ik heb van de week een uur zitten bellen met Annie Ras, korter lukt geen mens, Annie zit nog vol vuur. Gelukkig gaat het goed met haar, we hebben ons verleden lekker zitten uitmelken en, net als ik destijds, beseft ook Annie dat ze niet meer zal gaan doen wat ze deed, de ziekte en de leeftijd leggen haar beperkingen op, maar wat zo mooi is is dat beperkingen geen hinder hoeven te zijn bij het dirigeren van een mooi nieuw leven.
Annie is vol goede moed en ik voorzie dat ze met haar ‘nieuwe’ leven weer prachtige een glimlach op haar gezicht gaat toveren, ze is mans genoeg, al moeten we ze natuurlijk wel blijven koesteren, want zonder Annie hadden veel mensen nooit verder gekomen in het leven.
Dat laatste moet je niet tegen haar zeggen natuurlijk, dan zou ze wel eens naast haar sloffen kunnen gaan lopen.
Toch is Annie een voorbeeld voor hen die een klap kregen maar er overheen willen stappen, het kan en moet, tenminste als je je nieuwe leven op wil pakken en het oude als herinnering ergens in je achterhoofd op gaat slaan.
Er bestaat zo’n mooie zin; treur niet om wat je niet meer kunt, omarm dat wat je wel kunt.
Reacties: jk@ hoogvliet.org
